Alles wat we aandacht geven groeit. Zo ook het nieuwe leven in Jezus. In de praktijk gaat dat met vallen en opstaan en zijn we van nature geneigd om de oude mens meer aandacht te schenken dan
ons nieuwe wezen in Jezus en herkennen we de oude hardnekkige ‘ik-gerichte mens’ niet altijd. We hebben ons er zo mee verenigd dat we het als ‘normaal’ beschouwen en denken dat we nu eenmaal
zo zijn.
Maar niets is wat het lijkt. Al poetsen we ons geveltje nog zo op aan de buitenkant. Achter elke gevel huist een verhaal. Een oud stoffig verhaal wat roept om herschreven te worden met een
vernieuwde blik op het zelf en de toekomst. Het vraagt om een voorbij gaan aan ons zelf, onze oude en stoffige opinies.
De Heilige Geest zal de mens niet verheerlijken. Hoe meer we de ruimte geven aan Jezus en het nieuwe leven in Hem, des te geringer achten wij onszelf. Hij wil dat we al onze aandacht enkel en
alleen op Hem richten.
‘’Leven is Christus, sterven is winst’’ leerde Paulus ons vanuit de gevangenis in Filippenzen 1:21. Dat is niet jezelf naar beneden halen, integendeel. Het betekent dat je geen aandacht meer
aan het ik met zijn oude verdorven, kritische, negatieve verlangens/gevoelens en emoties schenkt en al je aandacht enkel en alleen op Jezus richt. Ook zelfmedelijden mogen we leren te
verwerpen. Het houdt ons af van Zijn vreugde en houdt ons gevangen in het zelf.
God vraagt ons volkomen gehoorzaamheid, maar laat ons even volslagen vrij.
Je bent een nieuwe schepping, maar de handelingen mogen in de praktijk nog naar voren komen.
Heb geduld, vertrouwen en houdt moed, dat heeft de Grote Schepper ook met jou.
